Jodie Ras is schrijver van ‘Quarantaineverhalen uit de bajes’ – een reeks van anonieme verhalen in coronatijd die ze gebaseerd heeft op haar gesprekken als humanistisch geestelijk verzorger bij justitie. Dit keer: sleur, regels en een uitgestelde behandeling voor verslaving. “Het probleem met afkicken is dat ik moet voelen wat te pijnlijk is.”

“Cocaine maakt je gevoelloos, maakt dat je overal schijt aan krijgt. Dat waar je last van hebt, voel je even niet. Ik ben 10 jaar flink verslaafd geweest en het heeft gemaakt dat ik mezelf niet was. Ik had verkeerde vrienden en dingen gedaan die ik niet had moeten doen. Ik heb mensen dingen laten doen waar ik me nu kapot voor schaam. Ik weet niet precies welke schade ik heb aangericht, maar wel dat ik emotionele schade heb aangericht en daar heb ik het moeilijk mee. Daar zal ik op de een of andere manier mee in het reine moeten zien te komen.”

“In een klap alles kwijt”

“Mijn jeugd heeft zich in twee landen afgespeeld, want op mijn tiende verhuisde ik vanuit Zuid-Amerika met mijn moeder naar Nederland om bij mijn stiefvader te gaan wonen. Ik moest erg wennen aan de taal en het land en op mijn 14e ging ik terug. Ik leerde een meisje kennen en ze raakte zwanger. Op mijn vijftiende was ik al vader. Ze kwam bij mij en mijn familie wonen, omdat ze door haar moeder uit huis was gezet. Ik rookte in die tijd wiet en dreigde in de problemen te komen, waardoor mijn stiefvader me weer naar Nederland haalde. Mijn vriendin en dochter gingen mee, maar zij konden hier niet aarden. Na twee jaar gingen zij terug. Ik was in een klap mijn gezin kwijt en kon daar niet mee omgaan. Het verdriet en verlies was te groot. Ik ben toen cocaine gaan gebruiken. 

“Ik wil vooruit”

“Ik ben bajesmoe. Ik heb veel vastgezeten en in het begin was het nog spannend. Nu zijn het vooral de sleur en de regels die me tegenstaan. Ik zou nu eigenlijk in behandeling moeten zijn voor verslaving, maar door de coronacrisis ligt alles stil. Ik keek uit naar die behandeling, want ik wil vooruit. Het probleem met afkicken is dat ik moet gaan voelen wat te pijnlijk is. Herbeleven wat ik wil vergeten. Ik wil leren omgaan met mijn gevoelige natuur, want ik voel gigantisch veel. Als iemand iets kwetsends zegt, kan ik daar dagen last van hebben. Ik wil een ander niet kwetsen en houd dan dingen voor me, waar ik dan ook weer onder gebukt kan gaan. Ook als ik zie dat jongens verdriet hebben, dan voel ik dat en lijd ik met ze mee. Ik moet daar iets mee, want ik wil mijn leven op orde krijgen zonder drugs. Eerst voor mezelf, maar ook voor mijn ouders en met name voor mijn stiefvader. Hem zo bedanken voor alles wat hij voor me betekend heeft.”

Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.