En toch heeft hij mij overgehaald om het in te nemen, en ik doe het. Ik weet nou niet of ik het voor hem of mezelf doe, eigenlijk lieg ik, ik doe het omdat hij het graag wil. Heb ik nu al spijt van mijn inname?

Ik voel tintelingen in mijn buik, maar ik weet niet zeker of dit door de spanning komt. Ik voel zachte tintelingen in mijn vingertoppen, het begint. Ik probeer rustig op te staan en als ik eenmaal sta, merk ik dat mijn benen heel licht aanvoelen. 

Is het aangenaam wat ik voel, of niet? Ik moet even realiseren wat er om me heen gebeurt, me daar volledig op focussen en dan weer rustig terugkomen in mezelf. Als ik eenmaal terug ben beland in mezelf, merk ik dat het aangenamer begint te voelen. 

Die rust die ik in mezelf kan vinden, is een soort rust die niemand anders mij ooit zou kunnen bieden. Ik ben de baas over mijn controle, en die controle is eigenlijk heel makkelijk te besturen terwijl ik soms ook denk van niet.

Ik merk dat mijn omgeving steeds aangenamer begint te worden. Ik loop rustig rond in zijn woonkamer en bewonder dingen die mij normaal gesproken niet opvallen, zoals het reliëf in het gebroken witte behang, de geluiden van een tikkende ouderwetse klok
en de krakende houten vloer.

Ik ga zitten op de bank, hij komt naast me zitten en zwaait voorzichtig een grijs kriebelend wollen dekentje over ons heen. Hij gaat voorzichtig met zijn arm om me heen en trekt me zachtjes naar hem toe. Ik ga tegen hem aan liggen en hang mijn benen over zijn linkerbeen heen. Hij zet rustige sfeer, low muziek aan op de achtergrond,
en het is voor de rest stil.

Voor ons staat een lamp die telkens overloopt naar verschillende kleuren. Groen, blauw, paars, roze, rood, oranje, geel, groen, en deze reeks kleuren komt steeds opnieuw voorbij. Ik leg mijn aandacht op deze lamp en ik begin bij elke kleur een emotie te voelen. Deze emoties worden omgezet in kleine verhaaltjes, elke kleur heeft zijn eigen verhaal. Ik begin de kleuren steeds meer aan te voelen en ik verdwaal steeds dieper in een trance. 

Ik zit zo diep in mijn gedachten, diep in een verhaal. Het is in het verhaal zo duidelijk voor mezelf wat er te zien is, wat ik voel en wat er gebeurt, maar naderhand
kan ik het me niet meer herinneren.

Ik voel in mijn verhaaltje een warme, zachte hand in mijn nek glijden, die langzaam door mijn haren heen glijdt. Ik merk dat mijn ogen dicht zitten, open mijn ogen en schrik terug in “realiteit”. Ik kijk weer naar de lamp en ik verdwaal weer in een nieuw,
mooi, warm en fijn nieuw verhaal.

Student Isis Meijer (20) schrijft voor Poppi over drugsbelevingen. Ze put uit eigen ervaringen, maar ze laat ook haar fantasie de vrije loop. Met haar stukjes hoopt ze een gevoel van herkenning over te brengen. En de lezer daarmee
dichter bij zichzelf te brengen. 

Isis doet de opleiding styling, interieur en vormgeving in Utrecht en vult haar vrije tijd met tekenen, schilderen, ontwerpen, verhalen schrijven, muziek, lezen en experimenteren. Drugs gebruikt ze het liefst om te verdwalen
en nieuwe perspectieven te vinden. 

Your content goes here. Edit or remove this text inline or in the module Content settings. You can also style every aspect of this content in the module Design settings and even apply custom CSS to this text in the module Advanced settings.